Bij Van Ackerkes

Gaston Van Acker & Valérie Poppe

In 1956 trouwden Gaston & Valérie.

Gaston is geboren op 10 september 1927 in die kleine huisjes die rechtover Goossens fabriek stonden. Toen hij drie jaar was, is het gezin Van Acker verhuisd naar de ‘Nieve Straat’, de Drieputtenstraat. Mijn vader was Richard Van Acker en was stoker in de weverij van de Union Cottonnière Gand-Zele-Tubize in de Aloïs De Beulelaan. Dat was de fabriek die later werd opgekocht door Fons Van Laere om er zijn voddenfabriek in onder te brengen. Mijn moeder was Elvire Colman. Veel weet ik niet meer over mijn jeugd, bekent Gaston. Ik ben de jongste van 12 kinderen, maar van die twaalf zijn er maar vijf blijven leven: Robert, Omer, Madeleine, Melanie en ik.
Na het achtste studiejaar in de gemeenteschool nam een kozijn me mee naar Brussel. In een stovenwinkel zochten ze een knechtje en daar kon ik aan de slag. We schrijven 1941.
Ik was bij mijn baas zo’n beetje manusje van alles, gaat Gaston verder, ik moest stoven opkuisen, herstellen, gaan plaatsen en zijn vrouw verkocht ook nog karekollen. In het begin reed ik iedere dag op met de trein maar dat was in de oorlog echt een probleem. Er was maar één trein per dag naar Brussel en terug. Dat betekende vroeg vertrekken en laat thuis. Later kreeg ik een zolderkamertje bij mijn patron en vertrok ik op maandag en kwam zaterdagnamiddag terug naar huis. Ik heb daar gewerkt tot we trouwden in 1956.

In 1956 werd ik bode bij de CM. Ik ben gestart in Moerzeke en in Kastel. In die tijd moesten we nog wekelijks bij de leden aan huis gaan. De bijdrage voor de mutualiteit innen, doktersbriefjes uitbetalen, voorhuwelijks--sparen (met twee s’en)… Na Moerzeke heb ik nog een tijdje in Waasmunster gewerkt tot ik in 1974 naar Zele kwam. Het systeem van bodes heeft men langzaam maar zeker afgebouwd. Eerst moesten we maandelijks aan huis gaan, later zelfs driemaandelijks. Mijn laatste jaren moest ik terug naar Moerzeke. Ik was één van de laatste bodes bij de CM.

Kachels & stoven in alle maten en formaten.

In de jaren zestig begon men ook met huwelijkslijsten. Jonge koppels kozen hun uitzet in de winkel en familie en vrienden kochten dan in de winkel iets wat op de lijst stond. Rond Valentijn werden de jonge koppels uitgenodigd in de winkel en verschillende firma’s toonden dan hun producten. Later kwam het koppel dan op een avond terug naar de winkel om hun huwelijkslijst samen te stellen. Dat vroeg wel heel wat werk, herinnert Valérie zich, maar zo’n lijst betekende doorgaans een aankoop van 50 000 à 100 000 frank (1250 à 2500 euro). En dat was mooi meegenomen, gaat ze verder.
Toen we startten met de winkel, wilden we het huis in de Kloosterstraat kopen maar dat ging niet, zegt Gaston, om de eenvoudige reden dat we niet genoeg centen hadden. Gerard Verneirt kocht toen het huis omdat zijn zoon Omer drie jaar later een winkel wou starten. Gerard verhuurde ons de winkel en gaf ons een contract van 3-6-9. Na drie jaar vergat hij onze opzeg te geven en dus konden we drie jaar verder huren. Omdat zijn zoon niet zo lang meer wou wachten, verkocht hij ons het huis voor 460 000 frank (11 500 euro). Voor zijn zoon kocht hij ’t Rood Gordijntje in de Cesar Meeusstraat en verbouwde dit voormalig cafeetje tot een winkel. En in 1978, vult Valérie aan, konden we het huis naast de winkel kopen zodat we onze winkel konden vergroten.

In de beginjaren was het vooral huisraad en religieuze beelden. Je kan je niet voorstellen, zegt Valérie, hoeveel beeldjes er in al die jaren de deur uitgingen. Lieve Vrouwen onder een stolp, dat was de max. Die kochten we zelfs met 12 tegelijk! Hoeveel we er daar van verkocht hebben… Ik peins dat de helft van Zele zo’n stolp heeft gehad. In die 58 jaar winkel hebben Gaston en Valérie heel wat rages de revue zien passeren.

Wat Valérie altijd belangrijk vond, was de etalage. Een goede etalage deed wonderen, zegt ze. En af en toe schreven firma’s wedstrijden uit voor de mooiste etalage. We maakten er ons werk van, zegt Valérie met enige fierheid, en… we vielen regelmatig in de prijzen. Dat waren altijd reisjes: Zweden, Istanboel, Parijs…

Gaston en Valérie hebben twee dochters: Myriam en Lutgard. Myriam studeerde voor onderwijzeres maar Lutgard had het meer begrepen op de winkel, studeren was niet echt haar dada. Ze volgde ‘Verkoop en etalage’ in Wetteren en op haar achttiende bleef ze thuis en kon ze aan de slag in de winkel. De opvolging was dus verzekerd.

Ik heb dat altijd heel graag gedaan, bekent Valérie. Dat was mijn lang leven, zo alle dagen onder de mensen en we hebben goed onze boterham verdiend, ook al moesten we hard werken. Hoe dan ook, we zullen onze winkel missen maar dat is nu eenmaal de harde realiteit, zucht Valérie, maar ik ben content, mocht ik herbeginnen, ik zou terug hetzelfde doen!

Op 5 maart 2014 ging de winkel definitief dicht en vanaf dan leeft ‘Bij Van Ackerkes’ verder in de memorie van zoveel Zelenaars.

Valérie & Gaston, bedankt voor den babbel en ad multos annos!

Februari 2014

In 1979 kwam Lutgard in de winkel van haar ouders. Lutgard volgde twee jaar handel in de Kouterschool en ging daarna op internaat in Antwerpen. Zo’n hele week van huis was echt niets voor haar en dus koos ze op haar zestiende voor een opleiding verkoop & etalage in Wetteren. Op haar achttiende was ze afgestudeerd en mocht ze thuis blijven en begon ze te werken in de winkel.

Ja, zegt Lutgard, ik was echt blij dat ik in de winkel kon beginnen. Ik deed dat gewoon graag. Vooral de dagelijkse omgang met mensen vond ik de max. Maar eigenlijk deed ik alles graag, zelfs het onderhoud. In zo’n winkel is er wel wat af te stoffen iedere week maar dat nam ik er graag bij. Alleen aan de boekhouding had ik een broertje dood, maar dat hoorde er nu eenmaal bij.

Ik heb, gaat ze verder, nog een stuk van de gloriejaren gekend.

Internet

Vroeger waren we baas in eigen huis, vervolgt Lutgard. Op beurzen kozen we serviezen, potten en pannen die we mooi en degelijk vonden en onze klanten kozen dan uit ons aanbod.

Maar dat is lang vervlogen tijd. Klanten zien sommige zaken op tv of snuisteren op het internet en kiezen dan bewust voor dit of dat merk en als je niet inging op hun vraag was je bedankt voor de moeite. Vroeger waren klanten makkelijker, vandaag de dag zijn ze veeleisender geworden, het is dat en niets anders. Sommigen hebben zelfs geen geduld meer.

Toetanchamon & Boedha

Naast huisraad verkochten we ook fantasieartikelen. Dat was een vrij lucratieve bezigheid. Ik herinner me als kind hoeveel Lieve Vrouwen onder een stolp we verkochten, dat was gewoon niet te doen. Later volgden die Egyptische beelden, ik weet begot niet hoeveel Toetanchamons we verkochten. Maar ook Boedha’s (met en zonder lichtje), Chinese vissertjes en de vier seizoenen in porselein gingen vlot over de toonbank.

Die rages waren eigenlijk plezant, je moest alleen er oog voor hebben wanneer de rage passé was want anders bleef je met een aantal winkeldochters zitten die je aan de straatstenen niet meer kwijt raakte. Ook hebben we doorheen al die jaren enorm veel religieuze beelden verkocht.

Eén keer per jaar verdeelde Huis Lutgard Van Acker een folder over heel Zele. Een ‘klusje’ voor haar halve trouwboek, Jaak Herwege. De brave man was daar meer dan een week mee zoet (en hij is niet kwaad dat deze gezondheidswandelingen weggevallen zijn). Die folder gaf iedere keer een impuls voor de verkoop. Maar, vult Lutgard aan, iedere lente en iedere herfst waren er de beurzen van de fabrikanten.

En de eeuwige hamvragen waren dan: wat koop je aan, wat niet, hoeveel bestel je… Dat was de laatste jaren echt moeilijk, bekent Lutgard, want ook in onze sector van potten, pannen en serviezen is alles heel snel uit de mode. Iedere beurs betekende opnieuw investeren in de hoop dat het vlotjes zou verkopen. En we konden niet anders dan mee op de kar te springen.
De laatste jaren liep het echt niet makkelijk, vervolgt Lutgard. Ik zag de verkoop van jaar tot jaar dalen en ik bleef maar hopen dat het terug zou beteren. Maar het beterde niet en in augustus 2013 hebben we dan die verdomd moeilijke knoop doorgehakt. Na 59 jaar zouden we een punt zetten achter de zaak.
Of je het gelooft of niet, zegt Lutgard, die periode was de moeilijkste uit heel mijn leven. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. In het begin durfde ik het niet vertellen aan mijn ouders want het was tenslotte ook hun levenswerk. Maar mijn vader en moeder waren ook niet blind en merkten dat er iets aan de hand was. We hebben het hen uiteindelijk verteld en dat was eerlijk gezegd een pak van mijn hart, bekent Lutgard. Eens die kogel door de kerk zijn we beginnen nadenken over de uitverkoop. Ik wist dat niet maar een periode van totale uitverkoop is beperkt, je mag dat slechts 5 maanden doen.

We zijn nu zes maanden later. En hoe gaat het? vraag ik haar. Ach, zegt Lutgard, ik voel me goed. Je vrijheid ben je snel gewoon. Jarenlang stond alles in het teken van de zaak en die druk is nu weg. Voor mij is mijn leven nu een huis-, tuin- & keukenliedje geworden en het bevalt me erg. Maar, voegt ze er aan toe, ik mis nog iedere dag de mensen. Dat contact, die babbels waren een deel van mijn leven geworden. Ook sommige reizigers mis ik. Doorheen de jaren waren ze kind aan huis geworden en had je met hen een vertrouwensband opgebouwd. Wat ik niet mis, zijn al de zorgen en problemen die de winkel met zich meebracht. Ik moet nu van niets meer wakker liggen.

En heb je hobby’s? vraag ik haar. O, antwoordt ze, ik verveel me hoegenaamd niet. Ik ben de laatste maanden nog vaak bezig geweest met alle paperassen voor het afsluiten van onze zaak. Daar komt meer bij kijken dan je op ’t eerste zicht denkt. Maar voor het overige heb ik naast mijn huishouden wel een paar hobby’s. Ik ben een fervente fietsster, ik brei heel graag en ook de activiteiten van de vrouwenclub van Femma vind ik leuk. Ik kan nu eindelijk ook eens mee op daguitstap. Maar last but not least zijn er ook nog mijn kinderen, Stefaan en Tineke. Daar heb ik nu echt meer tijd voor en daar ben ik erg blij om.

En hoe kijk je terug op al die jaren? vraag ik haar tenslotte. O, zegt ze resoluut, het was een heel leuke tijd en ik heb echt geen spijt dat ik het gedaan heb. Ik heb het altijd met hart en ziel gedaan en ik ben al onze klanten erg dankbaar voor hun vertrouwen van al die jaren. Het is spijtig dat we de zaak hebben moeten opdoeken maar het kon echt niet anders. Middenstanders in de eenentwintigste eeuw zijn nu eenmaal een uitstervend ras. Jammer maar het is zo.